مبانی نظری و پیشینه درباره آموزش زندگی خانوادگی

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)

همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه

توضیحات نظری کامل در مورد متغیر

پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه

رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب

منبع: انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)

نوع فایل: WORD و با فرمت doc

قسمتی از متن مبانی نظری و پیشینه

آموزش زندگی خانوادگی (F.L.E)

آیا والدین به آموزش نیاز دارند؟

خداوند متعال به صراحت در قرآن مجید می فرماید: «آیا کسانی که می دانند با کسانی که نمی دانند برابر هستند؟» (سوره الزمر، آیه 9). بدیهی است که دانایان با نادانان برابر نیستند. هیچ پدر یا مادری خود به خود نمی تواند پدر و یا مادر موفقی بشود و نوجوان خود را آن طور که هست بشناسد و او را درک کند و با او رابطه درست برقرار نماید، مگر اینکه دانایی های ضروری را کسب کند (توانایی، در دانایی است). علت اصلی شکست پدران و مادران در تعلیم و تربیت فرزندانشان، عدم شناخت کودکان و نوجوانان است.

والدینی که دارای فرزند دبیرستانی هستند (سنین پانزده تا هجده سال)، با مسائل گوناگون روبرو می شوند. بخش عمده ای از این مسائل، از عدم برقراری رابطه انسانی با نوجوان ناشی می شود. نوجوان در مرحله خاصی از گستره رشد به سر می برد و باید با شناخت و آگاهی با او برخورد کرد. پژوهش های متعدد نشان داده است که هر قدر والدین داناتر و آگاه تر باشند، با مشکلات کمتری روبرو می شوند. از سوی دیگر خانواده هایی که نسبت به نقش ها، وظایف و مسوولیت های خود بیشتر آگاهی دارند، بهتر می توانند با فرزندانشان رابطه برقرار کنند و دوره حساس و پر انرژی نوجوانی را به طریق مطلوب هدایت نمایند.

اگر به سلامت و رشد و شکوفایی همه جانبه شهروندان یک جامعه فکر می کنید، باید به سلامت خانواده ها بیندیشید. همچنین اگر به سلامت جامعه فکر می کنید باید به سالم سازی خانواده ها بیندیشید. از این رو در آموزش پدران و مادران، یک هدف عمده تعقیب می شود و آن هم، «سالم سازی خانواده» است.

مسائل نوجوانان و جوانان یک جامعه از جنبه های گوناگون دارای اهمیت است. اما مسئله برقراری رابطه میان والدین و آنان از اهمیت بیشتری برخوردار است. نوجوان در حال گذر از دوران کودکی به دوران بزرگسالی است و نوجوانان و جوانان، سزمایه های واقعی جامعه را تشکیل می دهند. بنابراین اساس هرگونه برنامه ریزی و رفتار با نوجوان، شناخت واقعی نوجوان است.

از سوی دیگر نوجوان در این دوره به ارزیابی و بازنگری روابطش با والدین می پردازد. ممکن است نتیجه ارزیابی نوجوان از والدین که زمانی «قهرمان» او محسوب می شده اند، اکنون منفی و نامطلوب باشد. نوجوان گاهی والدین خود را با دیگران مقایسه می کند و در نتیجه به برخی از ضعف ها و کاستی ها پی می برد. این وضعیت ممکن است سبب ناامنی و خشم نوجوان شود و در نتیجه نوجوان به والدینش پرخاش کند و عقاید و سبک زندگی آن ها را رد کند.

به طور معمول، دوره نوجوانی (دوازده تا هجده سالگی) را به دو مرحله تقسیم می کنند. مرحله اول یا آغاز نوجوانی، از دوازده تا پانزده سالگی و مرحله دوم یا پایان نوجوانی، از پانزده تا هجده سالگی است. بدین ترتیب دوره آموزشی راهنمایی تحصیلی مقارن با مرحله اول نوجوانی و دوره دبیرستان با مرحله دوم نوجوانی همزمان است. شاید دوره نوجوانی، آخرین مرحله رشد فرزندان باشد که والدین باید فعالانه آنان را یاری کنند تا مسیر زندگی خویش را بیابند و خود را بشناسند. زیرا پس از این دوره، نوجوان پا به دوره جوانی می گذارد و به تدریج وارد دنیای مستقلی می شود. در این شرایط هم نوجوان و هم والدین باید آمادگی های لازم را کسب کنند تا نوجوان بتواند به خود رهبری و خود اتکایی نایل گردد. در فرایند تعلیم تربیت و رشد، یکی از اثربخش ترین روشها، برقراری رابطه انسانی با نوجوان و حفظ و تامین عزت نفس و احساس خود ارزشمندی نوجوان است. بنابراین اگر نوجوان را باور می کنید و می پذیرید که داشتن یک رابطه خوب و انسانی، مقدماتی ترین و ضروری ترین مرحله کار با نوجوان است (به پژوه، 1377).

بی شک خانواده، مهمترین و اصلی ترین نهاد تربیتی جامعه است و نخستین آموزشگاه و پرورشگاه فرد محسوب می شود. از این رو بیان هرگونه سخنی درباره تربیت کودک، نوجوان و جوانو پیشینه، بدون توجه به نقش حیاتی خانواده، سخنی نادرست و ناتمام قلمداد می گردد. یک خانواده سالم و پویا، خانواده ای است که میان اعضای آن به ویژه میان والدین و فرزندان، رابطه ای انسانی و سالم حاکم است. مادران و پدران توانا کسانی هستند که از دانایی ها و مهارت های لازم برخوردارند. بخشی از دانستنیهای ضروری برای والدین، دانش های مربوط به برقراری رابطه انسانی با فرزندان است.

-Family Life Education