مبانی نظری سبک های مدیریتی

خلاصه ای از کار:
سبک های مدیریتی
سیر اندیشه‌های مدیریتی  
مکتب کلاسیک
این تئوری‌ها از سال 1880 تا 1920 شروع شدند و به 3 دسته کلی تقسیم می‌شوند:
- مکتب مدیریت علمی فردریک تیلور
- مکتب مدیریت اداری (اصول‌گرایان) هنری فایول
- نظریه بروکراسی آرمانی ماکس وبر
...
در سال 1920 تا 1950، در حالی که غرب رکود اقتصادی را تجربه می‌کرد، برخی از دانشمندان علوم اجتماعی به رهبری التون مایو مطالعاتی را درباره چگونگی واکنش کارکنان به میزان تولید در صورت تغییر شرایط کاری، طراحی شغل و محرک‌های مدیری آغاز کردند. بخش اعظم این مطالعات در یکی از واحدهای شرکت وسترن الکتریک در شهر هاثورن صورت گرفت که بعدها به مطالعات هاثورن مشهور شد (علیان، 1389). نئوکلاسیک‌ها بر جنبه‌های انسانی مدیریت تأکید می‌کردند. طرفداران این روش معتقد بودند که مدیریت باید توجه خود را بر افراد متمرکز کند؛ به بیان دیگر متغیرهای اجتماعی را مؤثرتر از متغیرهای فیزیکی می‌دانستند (علیان، 1389).  عمده فعالیت‌هایی که در این دوره انجام شد به دو دسته زیر تقسیم می‌شود:
مکتب سیستم های اجتماعی
نگرش سیستمی، که تقریباً از دهه 1950 در مدیریت مرسوم شد. طرفداران این نظریه معتقدند نگرش سیستمی بهترین طریق برای وحدت بخشیدن به مفاهیم و نظریه‌های مدیریت و دستیابی به نظریه‌ای جامع است (فیضی، 1383).
مکتب اقتضایی
مکتب اقتضایی (رهیافت اقتضایی) (1960 تاکنون) این مکتب با عناوین دیگری چون موقعیت گرایی، محیط گرایی و شرایط گرایی آمده است. این مکتب که بیشتر طرز فکری درباره سازمان، مدیریت و پدیده هاست به این موضوع اشاره دارد که در شرایط گوناگون و بسته به اقتضائات زمانی، مکانی و موقعیتی است که می‌توان درباره یک موضوع اظهار نظر کرد. به عبارتی در حالیکه اندیشمندان مکاتب کلاسیک و نئوکلاسیک به اصول جهانشمول و همیشگی باور داشتند
مکتب نوگرایی
در مطالعات مدیریت امروز بسیاری از نظریه‌ها از ترکیب تئوری‌های کلاسیک‌ها و نئوکلاسیک‌ها شکل گرفته است. پیروان جدید جنبش مدیریت علمی بر تصمیم‌گیری‌های علمی، به کارگیری رایانه و ابزارهای تصمیم‌گیری تأکید دارند. گروه نظریه‌پردازان امروزی روابط انسانی، از بهبود و بازسازی سازمان صحبت می‌کنند و جای اصول‌گرایان را کسانی گرفته‌اند که معتقدند قبل از آنکه بتوان به اصولی پایبند شد لازم است مدیران زیادی را به طور عملی مورد مطالعه قرار داد (الوانی، 1382).
.
تفاوت مدیریت و رهبری
در مورد مفهوم رهبری، تفاوت آرا و نظریه ها بسیار است. گروهی رهبری را بخشی از وظایف مدیر محسوب می کنند. در حالی که گروهی دیگر دامنه مفهوم «رهبری» را وسیعتر از «مدیریت» می دانند. رهبری یعنی نفوذ در دیگران برای نیل به هدف، حال اگر این نفوذ برای نیل به اهداف سازمانی باشد، آن را مدیریت می نامند. زیرا برای مدیر، اهداف سازمانی اولویت دارد، در حالی که رهبر ممکن است هدف های متنوع و متعددی داشته باشد (هرسی و بلانچارد، 1985).
..
رهبری
در رشته علمی رفتار سازمانی واژه «رهبری» از جمله واژگانی است که درباره تعریف آن توافق  نظر چندان زیادی وجود ندارد. به گفته یک کارشناس:«تعریف هایی که از رهبری شده است، از نظر تعداد، معادل یا برابر تعداد کسانی است که درصد ارائه تعریفی از آن برآمده اند» (رابینز، ترجمه اعرابی و پارسائیان، 1381).
...
ویژگی های مدیران با سبک رهبری وظیفه مدار
سبک مدیریتی وظیفه مدار که در آن بیشترین توجه مدیر به انجام کارها برای رسیدن به هدف سازمان می باشد. این مدیران در جهت تأمین هدف های مورد نظر، نقش هایی را که باید خود و زیر دستانش ایفا کنند، به نحو احسن تعیین و ارائه کند و شامل تعیین رفتارهایی است که در جهت سازماندهی کارها، تعیین روابط سازمانی و هدف ها صورت می گیرد. رهبر در کار شالوده ریزی سازمان، ابتکار عمل بسیار زیادی به خرج می دهد و می توان این اقدام او را در قالب «تعیین اعضای گروه برای انجام کارهای ویژه» بیان کرد. او انتظار دارد که کارکنان، استاندارد مشخصی را رعایت کنند و اصرار دارد که کارها درست طبق جدول های زمان بندی شده صورت گیرد؛ و به ویژه به مساله «ضرب الاجل» توجه زیادی می کند  (رابینز، ترجمه پارساییان و اعرابی، 1378).
...
ویژگی های مدیران با سبک رهبری رابطه مدار
سبک مدیریتی که در آن بیشترین توجه مدیر به نیازهای اجتماعی- روانی افراد و کارکنان سازمان است. رهبری که در سازمان رعایت حال یا مراعات دیگران را می کند، می کوشد بین خود و زیر دستان، اعتماد و احترام متقابل به وجود آورد؛ به نظرها، عقاید و احساسات آنان اهمیت دهد و به آنها احترام گذارد. او همیشه می کوشد تا اسباب رفاه زیر دستان را فراهم آورد و رضایتشان تأمین نماید. رهبری که چنین رفتاری دارد. در حل مسائل به کارکنان و زیر دستانش کمک می کند، رفتارش دوستانه و صمیمی است و در رفتار خود مساوات را رعایت می نماید (رابینز، ترجمه پارساییان و اعرابی،1378).