مبانی نظری عملکرد شغلی

مقدمه
ابعاد عملکرد
ارزیابی عملکرد
معیارهای عینی
معیارهای ذهنی
برگه ی درجه بندی شده ی نگاره ای
برگه های درجه بندی شده ی متمرکز بر رفتار
مقیاس استاندارد مختلط
مقیاس مشاهده ی رفتار
روش های مقایسه ی کارکنان
اهداف ارزیابی عملکرد
اهمیت و فواید ارزیابی عملکرد
منابع ارزیابی عملکرد
سرپرست:
همکاران:
خودارزیابی:
زیردستان:
ارزیابی 360 درجه:
فهرست منابع
منابع فارسی
منابع لاتین

عملکرد شغلی
مقدمه
عملکرد شغلی عبارت است از مجموعه رفتارهای مرتبط با شغل که افراد از خود نشان می دهند (اوک پارا و وین، 2008). روجلبرگ (2007، به نقل از گیتر، هافمنز و پپرمنز، 2011)، عملکرد را فعالیت هایی تعریف کرده است که به طور معمول بخشی از شغل و فعالیت های فرد است و باید آن را انجام دهد. در تعریفی دیگر، عملکرد شغلی به عنوان ارزش سازمانی رفتارهای شغلی کارمند در زمان-ها و موقعیت های شغلی مختلف تعریف می شود.
منظور از ارزش سازمانی برآوردی است سازمان از فعالیت ها و خدمات کارکنان خود دارد، مثل انجام وظیفه ی شغلی با داشتن رابطه ی کاری مناسب با دیگر کارکنان.
دو نکته ی مهم در این تعریف وجود دارد:
1- عملکرد شغلی به عنوان یک ویژگی رفتاری معین تعریف شده است، به ویژه این که عملکرد شغلی عنوان خصوصیتی یکپارچه از رفتارهای جداگانه و مجزا که در گستره ای از زمان رخ می دهد، در نظر گرفته شده است.
2- ویژگی رفتاری عملکرد شغلی، به ارزش مورد انتظار سازمان بر می گردد. با این تعریف می توان عملکرد شغلی را به عنوان متغیری که بین مجموعه ای از رفتارهایی که توسط افراد متفاوتی انجام می شود و رفتارهایی که به وسیله ی افراد مشابه در زمان های متفاوت انجام می شود، به شمار آورد (حمید و دهقانی زاده، 1391؛ حسین خانزاده، حسین خانزاده و یگانه، 2013).

ابعاد عملکرد
صاحب نظران سازمانی اخیراً عملکرد را به دو بعد تقسیم می کنند:
1- عملکرد وظیفه ای
2- عملکرد زمینه ای
عملکرد وظیفه ای در واقع همان وظایف و مسئولیت هایی هستند که در برگه ی شرح وظایف و مسئولیت های کارکنان ثبت می گردد و به طور مستقیم با انجام وظایف محوله در ارتباط هستند. برای مثال نظارت بر حضور و غیاب کارکنان. ارزیابی درست از این بعد نیازمند استانداردهای معین است.
بعد دیگر عملکرد، عملکرد زمینه ای است. عملکرد زمینه ای شامل رفتارهایی است که بقای شبکه ی سازمانی و اجتماعی و جو روان شناختی که وظایف فنی را احاطه کرده است، تداوم می بخشد (باقری و تولایی، 1389).